Historia

Historia Szkoły sięga 1947 roku, kiedy to rozpoczęła działalność Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa. Placówka mieściła się wówczas w budynku przy ulicy Sienkiewicza 1. Była to szkoła koedukacyjna, w której nauka odbywała się w godzinach popołudniowych od 17.00 do 20.30. W dwóch klasach uczyło się 94 uczniów, w tym zaledwie 18 dziewcząt, w wieku od 15 do 22 lat. Do szkoły uczęszczała młodzież mieszkająca w przeważającej większości w Krzyżu. Zajęcia prowadziło siedmiu dochodzących nauczycieli. W szkole odbywały się tylko zajęcia teoretyczne, warsztatu zaś uczniowie uczyli się w pobliskich zakładach rzemieślniczych. Młodzież zdobywała umiejętności w następujących kierunkach: ślusarstwo, zegarmistrzostwo, elektroinstalacja, stolarstwo meblowe, szewstwo, cholewkarstwo, krawiectwo męskie i damskie, fryzjerstwo damskie, piekarnictwo, rzeźnictwo oraz handel i biurowość. Nauka odbywała się w niezwykle trudnych warunkach. Sale lekcyjne nie były odnawiane od czasów wojennych. Wiele do życzenia pozostawiał też sprzęt szkolny, brakowało pomocy dydaktycznych, a biblioteka szkolna liczyła zaledwie 14 książek.

W roku szkolnym 1949/1950 młodzież rozpoczęła naukę w nowouzyskanym budynku przy ulicy Sikorskiego 15 i tak jest do dnia dzisiejszego. Otwarcie warsztatów szkolnych pozwoliło ukierunkować naukę zawodu i wybrać specjalności odpowiadające zainteresowaniom uczniów oraz potrzebom środowiska. W posiadaniu placówki był warsztat ślusarski, mechaniczny, narzędziownia, kreślarnia, sala rysunkowa i kuźnia. Organizacyjnie szkoła podlegała Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego w Poznaniu.

Przez kolejne lata dbano o rozwój bazy – niezbędnego elementu prawidłowej realizacji planów dydaktyczno-wychowawczych. Zabiegano i apelowano do pobliskich zakładów pracy o wsparcie i ewentualne odstąpienie niepotrzebnych już maszyn dla potrzeb szkoły. Zasadnicza Szkoła Metalowa w Krzyżu została przejęta przez Centralny Związek Spółdzielczości Pracy w Warszawie i kształciła w specjalności ślusarza maszynowego i ślusarza uniwersalnego. W tym okresie szkoła nie posiadała własnej sali gimnastycznej, którą musiała dzierżawić od Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Krzyżu Wlkp.

W latach 50 – tych władze miejskie przydzieliły szkole budynek przy ul. B. Bieruta 34 (dziś Wojska Polskiego 16) z przeznaczeniem na internat, co wiązało się z dalszym istnieniem szkoły. Wkrótce w trosce o młodzież, głównie dojeżdżającą, zorganizowano świetlicę. 

W roku szkolnym 1969/70 rozpoczęto budowę nowej hali warsztatowej przy ul. Kochanowskiego 5. W tym czasie warsztaty współpracowały między innymi z Odlewnią Żeliwa Ciągliwego w Drawskim Młynie i Zakładami Naprawczymi Taboru Kolejowego w Ostrowie Wlkp., Poznaniu, Gliwicach i Warszawie. Wykonywały również usługi dla ludności.

W 1972 roku, w 25 rocznicę istnienia Zasadniczej Szkoły Zawodowej, szkole nadano imię Powstańców Wielkopolskich 1918-1919, a 6 lat później otwarto Izbę Pamięci Narodowej. Uroczystość odbyła się w 60-rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego, podczas której obecny był powstaniec wielkopolski, Pan Teofil Gulcz.

5 maja 1980 roku odbył się pierwszy w naszej placówce egzamin dojrzałości, do którego przystąpiło 22 uczniów Liceum Zawodowego o specjalności elektromechanik urządzeń przemysłowych oraz 7 słuchaczy Zaocznego Technikum na podbudowie ZSZ o specjalności obróbka skrawaniem.

Od 1 września 1982 roku szkoła została przejęta przez Polskie Koleje Państwowe. Był to mundurowy czas w historii szkoły. Przez kilkanaście lat placówka kształciła techników komunikacji, mechaników urządzeń kolejowych, elektromonterów, operatorów ruchowo-przewozowych kolei. Nauczyciele i uczniowie uzyskali świadectwa kolejowe. Warsztaty szkolne pracowały dla potrzeb różnych służb PKP. W maju 1986 roku szkoła została gospodarzem XIV Ogólnopolskiego Konkursu „O lepsze wyniki nauczania i wychowania młodzieży” organizowanego przez Ministerstwo Komunikacji. Do Krzyża przyjechały reprezentacje ponad 50 szkół kolejowych z całej Polski oraz goście z Ministerstwa Komunikacji Dyrekcji Generalnej, Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, Kuratorium Oświaty i Urzędu Miasta i Gminy. W latach przynależności do PKP powstały i działały w szkole: II Drużyna Młodszoharcerska im. A. Krzywoń, V Drużyna Młodszoharecerska i I Drużyna Starszoharcerska im. Szarych Szeregów.

W 1994 roku naukę ukończył ostatni rocznik Zasadniczej Szkoły Zawodowej PKP, a w 1995 roku ostatni rocznik Technikum Kolejowego. Od 1996 roku Zespół Szkół Zawodowych podlegał Kuratorium Oświaty w Pile, a od 1999 roku organem prowadzącym naszą szkołę jest Starostwo Powiatu Czarnkowsko-Trzcianeckiego z siedzibą w Czarnkowie.

 

 

DYREKTORZY:
1948 – mgr Aleksander Górski
1952 – mgr Kazimierz Adamski
1961 – mgr Franciszek Augustyński
1966 – mgr Aleksander Krukowski
1981 – mgr Marian Bakinowski
1991 – mgr Rafał Sroka
1996 – mgr Adam Ptak
2007 – mgr Dorota Dziekan

WICEDYREKTORZY:
1984 – mgr Bronisław Sudnik
1991 – mgr Krystyna Brych
1997 – mgr Ewa Sura
2007 – mgr Ewa Jabłońska
2016 – mgr Sylwia Brączkowska

KIEROWNICY WARSZTATÓW SZKOLNYCH:
1948 – Michał Latoś, Wiktor Kita
1949 – Stefan Jacorzyński
1950 – Jan Doburzyński
1953 – Janusz Kosmawski
1954 – Władysław Kita
1958 – Donat Gulcz
1985 – Ryszard Szymanowicz
1993 – mgr Franciszek Lala
1995 – mgr Jerzy Nowakowski
2000 – mgr Jerzy Kośmider
2003 – Piotr Kujawa

KIEROWNICY INTERNATU:
Internat istniał od 1956 do 1996 roku, kolejno kierownikami byli:
mgr Paweł Jurczenko
mgr Jerzy Pioterek
mgr Bronisław Sudnik
Władysław Kita
Ewa Bakinowska
mgr Adam Ptak
mgr Halina Bednarz

PATRON SZKOŁY – POWSTAŃCY WIELKOPOLSCY 1918-1919

Powstanie wielkopolskie było zbrojnym wystąpieniem polskich mieszkańców Wielkopolski przeciwko państwu niemieckiemu. Polacy domagali się powrotu ziem zaboru pruskiego do Polski, która w tym czasie umacniała swą niepodległość. Powstanie wielkopolskie jest też ostatnim etapem tak zwanej „najdłuższej wojny nowoczesnej Europy”.

Wybuchło 27 grudnia 1918 roku, w reakcji na demonstracje Niemców sprzeciwiających się wizycie w Poznaniu polskiego pianisty i działacza niepodległościowego Ignacego Jana Paderewskiego. Powstańcy w krótkim czasie opanowali całą Wielkopolskę z wyjątkiem północnych i południowo-wschodnich jej obrzeży. Powstanie zakończyło się 16 lutego 1919 roku rozejmem w Trewirze, który rozszerzał na front powstańczy zasady rozejmu kończącego I wojnę światową z 11 listopada 1918. Było to jedno z dwóch, obok powstania wielkopolskiego 1806 roku, zwycięskich powstań w dziejach Polski.